Tími breytinganna

Þá veit ég það. Til að fá fólk til að kommenta þarf ég að tala um pólitík.. en ég er ekki gefin fyrir slíkt, nema í afar litlum mæli, svo að hér kemur venjuleg lesning. Þeir sem vilja tjá sig við mig um feminisma mega gjarnan halda áfram að kommenta um málið þótt að ég haldi áfram að blogga um aðra hluti.

Nú er jólafrí. Þriggja vikna langt frí. Ég hafði því miður ekki rænu á því að skipuleggja það svo að í rauninni er ég ekki búin að gera neitt af viti. Allar góðar fyrirætlanir fjúka út í vindinn þegar ég gef mér ekki ákveðna stund, tíma og rými, til að sinna þeim. Allar góðar hugmyndir fæðast og deyja bara ef ég ákveð ekki hvenær ég ætla að framkæma þær. Skyldi þetta vera eins hjá öllum? Sumir eru reyndar framtakssamari en aðrir, taka sig til og gefa hugmyndunum tíma og rými í framtíðinni til að þær drepist ekki strax. En ég er föst akkúrat núna. Föst í nútímanum. Já, það er til eitthvað sem heitir að vera fastur í nútímanum. Það er að hafa ekki nógan áhuga á framtíðinni til að viljinn í nútímanum beinist að því að koma henni í verk. Þannig verða morgundagarnir að endalausum nútíma sem vill ekkert og vonar aldrei að neitt gerist. Háfleygt? Nei.. meira svona óskiljanlegt og tímaeyðsla að lesa. Svartagallsraus. Ég er með oggulítið samviskubit yfir að eyða tíma þess sem les í þessa vitleysu.. Samt er ég pínulítið kát. Kát því bara með því að skrifa þetta rugl um nútíð og framtíð, sem hljómar skelfing þunglyndislega, verð ég rífandi hress og hlakka til alls sem á eftir að gerast.
Guð minn góður, allt í einu mundi ég eftir mynd sem ég sá einu sinni. Hún var um japanska unglinga og líf þeirra þegar diskóæðið stóð sem hæst. Með leiðinlegri myndum sem ég hef séð.